حال ندارم برم ببینم شماره چند :|

اینطور نیست که من خیلی خمار اینترنت باشم و استخون‌درد گرفته باشم از نبودنش. فقط نمیدونم با زندگیم چیکار کنم. نمیدونم بعد یه روز طولانی که از دانشگا برمیگردم چطور خستگیمو در کنم. چطور با مامانم اینا تماس تصویری بگیرم. چطور جزوه و ویس دانلود کنم. چطور گوگل کنم که چرا سرامیکای کف اتاقمون بلند شدن و صدا میدن. 

و به طور کلی، بیشتر نگرانم که قراره چی بشه. قراره اینطوری بمونه؟

میدونی دلم گاهی برای چیت تنگ میشه؟ برای مدل دوست داشتنت. اینکه آدمو غافلگیر میکردی. شعر میگفتی، طرح میزدی، توی حرفات رمز قایم میکردی، زنگ میزدی میگفتی وسط متروعم و متاسفانه نمیتونم بت بگم که دوستت دارم. این خلاقیت بی اندازه‌ت برای غافلگیر کردن و خوشحال کردن آدم. این مدل خاص دوست داشتنت. 

این تنها چیزیه که بعد این مدت هنوز یادش میفتم. تنها چیز خوبی که از تو یادم مونده. 

"تا حالا هزار بار به خودم گفته‌ام میلیون‌ها نفر از هم طلاق گرفته‌اند، تو هم یکی مثل آنها. آسمان که به زمین نیامده است. اما بعد فوری احساس میکنم که حتی اگه آسمان به زمین نیامده باشد، فاصله‌‌ی زمین و آسمان بدجوری کم شده است. آن قدر کم که احساس خفگی می‌کنم."

حکایت عشقی بی قاف بی شین بی نقطه- مصطفی مستور

دوهفته‌ی سخت و غمگینی در پیشه.

ینی میگم آخه کدوم بیشعوری برنامه‌ی امتحاناتو اینقد فاکین فشرده میریزه؟ خب من الان عین ۱۸واحدو میفتم.